Play Boys, Vincent Lynen (2016)

Het ‘ideale gezin’: een glimlachende, blanke man & vrouw in hun dertiger jaren, met een al even breedlachend jong dochtertje en zoontje in de armen. Bier en auto’s zijn voor mannen, wasmiddel en modevragen op de rode loper voor vrouwen. Een mens zou wel eens denken dat onze hele westerse wereld uit stereotiepen bestaat – en zit dan waarschijnlijk ook niet eens zo ver van de waarheid.

Animator Vincent Lynen neemt de zaken zoals ze zijn en legt vrolijk het machogehalte van onze maatschappij onder de loep. Hij doet dat aan de hand van levendige miniatuurschilderijtjes en een narratief al even abstract als het vormelijke gietijzer waarin alles gegoten zit.

Op een steriel witte achtergrond schildert hij allerlei tafereeltjes, een beetje neigend naar Polly Pocket-miniatuurtjes. Met één uitzondering: hier geen paars-roze paleisjes, maar wel grijs asfalt, ronkende motors, blaffende honden en schietende geweren. Ook present: knappe dellen in bikini die poseren met bierflesjes.

Veel gezond verstand zit er niet achter wat de mannen in de film doen: met dingen gooien, met dingen schieten, dingen kapotmaken. Behoorlijk onnozel allemaal, maar het is nu eenmaal wat het is: een samenraapsel van alles wat mannen tot man moet maken. Bier drinken, met geweren schieten en in stoere wagens rijden. Toch?

De keuze voor verschillende van elkaar losstaande tafereeltjes brengt duidelijk de achterliggende idee naar boven: een wereld gebaseerd op clichés heeft geen inhoud en kan alleen maar uit elkaar vallen. Lynen tilt er echter niet te zwaar aan en bekijkt de nonsense van de zaak vooral op de manier die nu eenmaal het beste werkt: door een humoristische bril.

‘Play Boys‘ werd geselecteerd voor de Studentencompetitie op Film Fest Gent, de Vlaamse Animatie-competitie op het Internationaal Kortfilmfestival Leuven en de Labo-sectie op het prestigieuze kortfilmfestival van Clermont-Ferrand.